the (not) innocent love [นทแอป67]

ข้อมูลเบื้องต้น

 ฉันไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้คนที่นอนข้างกายถึงเริ่มเปลี่ยนไป 

เนื้อเรื่อง

 ฉันไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้คนที่นอนข้างกายถึงเริ่มเปลี่ยนไป…

“พี่นท...”

ร่างเรียวสูงเดินตรงมาทางฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ใบหน้าหวานเยิ้มมองมาที่ฉันอย่างมีเลศนัยก่อนจะค่อยๆเลียริมฝีปากน้อยๆ

“นี่ถ่ายแบบด้วยชุดนี้เหรอ”

นิ้วเรียวยาวของตัวเองชี้ไปที่กางเกงขาสั้นกับเสื้อแขนกุดก่อนจะเงยหน้ามองอีกคน ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้กับอาการที่เหมือนจะบ่งบอกอะไรบางอย่างเป็นนัยๆที่เมื่อกี้แอปกำลังส่งมา

“ก็มันเป็นงานอ้ะ พี่นท”

.......................

วันนี้ดูเป็นวันที่สดใสดีน่ะค่ะ...

ฉันคิดแบบนั้นเมื่อสองขาก้าวเดินออกมาจากบ้านมุ่งหน้าตรงไปยังตึกทำงานที่ตั้งอยู่ไม่ไกลกันนัก

วันนี้ฉันกำลังเดินไปรับแฟนที่ทำงานค่ะ

“แอป”

ฉันตะโกนเรียกอีกคนที่กำลังยืนคุยกับพี่ช่างแต่งหน้าอย่างออกรส

แอปเปิ้ลเพียงแค่หันมามองเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มบางๆมาให้

O////////////O

ไม่รู้ว่าช่วงนี้ตัวเองคิดไปเองคนเดียวหรือเปล่า แต่ฉันรู้สึกว่าทุกๆครั้งที่แอปเปิ้ลมองมาที่ฉันทีไรมันเต็มไปด้วยความสเน่หายังไงบอกไม่ถูกเหมือนกัน

“รอแปปนึงน้ะพี่นท”

แอปเปิ้ลหันหน้ามาบอกฉันอีกครั้ง เปลือกตาเธอกระพริบขึ้นลงช้าๆ สายตาที่ทอดมองมามีประกายวิบวับชวนใจเต้นไม่เป็นส่ำ มุมปากถูกยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเบื้อนหน้ากลับไปคุยงานดังเดิม

เอื้อกกก

เสียงกลืนน้ำลายดังขึ้นภายในหัวของตัวเอง

ฉันมองหาที่นั่งใกล้ๆกันแถวนั้นก่อนจะค่อยๆทรุดกายลงนั่งอย่างหมดแรง ไม่ได้หมดแรงเพราะเหนื่อยจากการเดินทางมาจากบ้านถึงที่ทำงานหรอกน่ะค่ะ แต่หมดแรงเพราะสายตาของใครอีกคนที่มันชวนทำให้อ่อนยวบเสียเหลือเกิน

“เสร็จแล้วล่ะค่ะ”

แอปเปิ้ลสะกิดฉันจากด้านหลังก่อนจะโน้มหน้าลงมาใกล้ๆ

เสื้อรัดรูปตัวบางกำลังถูกสวมใส่อยู่บนร่างกายของร่างสูง มันแนบเนื้อติดกับร่างกายทุกสัดส่วนแถมยังยิ่งเพิ่มความเด่นของร่างกายหญิงสาวให้สะดุดตามากขึ้นไปอีก

“พี่นทค่ะ...”

ฉันไล่สายตามองดูทรวดทรงองเอวของอีกคนอย่างลืมตัว

เสียงกลืนน้ำลายดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

“พี่นท...”

ลิ้นเล็กๆค่อยๆโผล่พ้นขึ้นมายังมุมปากพลางเลียไปรอบๆ สายตายังคงจับจ้องไปยังเนินอกขาวนวลที่อยู่ภายใต้เสื้อบางตัวนั้น

“พี่นท!”

ขาเรียวอ่อนที่โผล่พ้นขาของอีกคนยิ่งทำให้ฉันเผยยิ้มกริ่ม สายตาเลื่อนไล้แทะโลมร่างกายของอีกคนอย่างพึงพอใจ

“พี่นท!!!!!”

“ฮ๊ะ?”

แอปเปิ้ลเพ่งมองมาที่่ฉันเขม่ง คิ้วขมวดมุ่น

ฉันยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ สีชมพูอ่อนๆเริ่มแผ่กระจายบนใบหน้า

แอปเปิ้ลยกมือขึ้นปิดหน้าอกของตัวเอง พลางมองมาที่ฉันอย่างสงสัย

“นี่พี่แอบดูหน้าอกแอปเหรอ?”

O__________________O

รู้ได้ไงว่ะ

“เปล่าน่ะ”

โกหกไปก่อนล่ะกัน

“พี่นท”เสียงเรียกของอีกคนดังมาจากชั้นล่างของตัวบ้าน

ฉันก้าวเดินลงมาจากบันไดทีละน้อยก่อนจะสวมกอดอีกคนจากด้านหลัง

“กับข้าวเสร็จแล้วค่ะ ไปรอที่โต๊ะเลยน่ะ”

แอปเปิ้ลพูดทั้งๆที่ในมือเต็มไปด้วยอุปกรณ์ทำอาหารมากมาย

ฉันเดินละจากเธอลงไปนั่งที่โต๊ะไม่นานนักเธอก็เดินตามมาหมายจะนั่งลงข้างกัน

“อ๊ะ จานพี่นท บิ่นนิน่า”

แต่ยังไม่ทันที่จะหย่อนตัวลงนั่ง สายตาคู่เรียวก็จับจ้องไปยังจานตรงหน้าฉันอย่างสงสัย

แอปเปิ้ลค่อยๆโน้มหน้าลงมาข้างๆฉัน เส้นผมยาวสยายลงมาข้างตัว สองคิ้วขมวดมุ่นแน่น ในมือเอื้อมจับจานที่วางอยู่ตรงหน้าฉันพลางยกมันขึ้นเบาๆ

ด้วยระยะห่างที่ใกล้กันจนใบหน้าแทบจะแนบชิด ทำให้สายตาของฉันทอดมองไปตามเนินหน้าอกที่นูนเด่นชัดใต้เสื้อกล้ามสีดำตัวเล็กอย่างห้ามไม่ได้

และทันทีที่เธอเดินหันหลังกลับไป ไอ้สายตาตัวดีก็ยังคงมองตามไปอย่างไม่ลดละ ค่อยๆไล่ตั้งแต่เนินคอขาวระหงจนไปถึงเอวคอดบางเล็กและสิ้นสุดที่เรียวขายาวใต้กางเกงขาสั้น

เอื้อกกกก

ช่วงนี้รู้สึกอีกคนจะเซ็กซี่เกินหน้าเกินตาไปหน่อยน่ะ

.......................

คืนนี้เป็นคืนที่ฝนตกเอาการอยู่เหมือนกัน

ฉันนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างที่กำลังเกิดการต่อสู้กันระหว่างสายฝนกับลมพายุ หากแต่การต่อสู้ภายนอกกลับดำเนินไปอย่างสงบจนฉันเผลอถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

เฮ้ออออ

แต่ที่ยังคงนั่งคอยเฝ้ามองดูอยู่ตรงหน้าอยู่อย่างนี้ก็เป็นเพราะหวังว่าจะเห็นใครอีกคนกลับมาจากที่ทำงานซักที

ฝนตกแบบนี้หวังว่าจะไม่เปียกน่ะ

ฉันได้แต่ภาวนาแบบนั้น เมื่อนึกเป็นห่วงร่างสูงที่ไม่ค่อยชอบพกร่มไปไหนมาไหนเหมือนคนอื่นเขาซักเท่าไร่

เฮ้อออออ ทำไมงานถึงเลิกดึกขนาดนี้ล่ะ

เพราะช่วงนี้อีกคนดูเหมือนกำลังมีงานเข้ามาอย่างท่วมท้นทำให้มีการเดินแฟชั่นโชว์อยู่บ่อยครั้ง และเพราะเหตุนี้ทุกครั้ง เธอก็มักจะกลับบ้านดึกเสมอ

วันนี้ก็เช่นเดียวกัน

ชักเป็นห่วงแล้วสิ

ภายนอกหน้าต่าง ร่างสูงบางกำลังวิ่งฝ่าฝนเข้ามายังตัวบ้าน ทันทีที่เธอก้าวขาลงจากรถประจำทางที่ใช้จนคุ้นชินอยู่เป็นประจำ

“อ๊า ฝนตกๆๆๆๆๆ”

ไม่นานเสียงเล็กๆก็ดังขึ้นมาน้อยๆ แอปเปิ้ลวิ่งถลาเข้ามาในตัวบ้านพร้อมกับบ่นพึมพำอยู่คนเดียว ฉันค่อยๆลุกขึ้นจากโซฟา ในมือถือผ้าเช็ดตัวเตรียมจะเอาไปให้อีกคนเพราะคาดว่างานนี้คงตากฝนจนเปียกปอนกลับมาอีกเป็นแน่แท้

แต่สองเรียวขาก็ต้องหยุดชะงักไว้แค่นั้นเมื่อสายตากำลังพบกับภาพที่เห็นตรงหน้า

เส้นผมเปียกชุ่มที่ปรกอยู่บนต้นคอดูดำขลับ หยดน้ำหยดน้อยไหลพร่างพราวลงมาตามคอขาวแล้วค่อยๆแทรกซึมผ่านเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ทีละน้อย

เสื้อยืดแขนสั้นสีชาถูกย้อมให้เปียกแฉะไปทั้งตัว มันค่อยๆแนบกายแน่นกับร่างของอีกคนยิ่งเพิ่มผิวนวลของร่างนั้นให้เด่นขึ้นมาในพริบตา

เอื้อก

“พี่นท เอาผ้ามาให้แอปซิ”

ฉันยื่นส่งผ้าไปให้อีกคนช้าๆ สายตายังจับจ้องไปที่ร่างอีกคนอย่างไม่กระพริบ

หัวใจจะวาย

เหมือนเลือดกำเดาจะพาลไหลออกมาเสียดื้อๆ แก้มบางเจื่อไปด้วยสีแดงอุ่นๆเหมือนคนเป็นไข้ อาการใจเต้นระส่ำกับภาพที่เห็นชวนให้ตัวเองนึกละอายใจ

นึกละอายใจที่ตัวเองกำลังคิดไม่ซื่อกับอีกคน

“ขอบคุณน่ะ”

อีกคนส่งยิ้มมาให้ฉันพลางสวมกอดน้อยๆก่อนจะวิ่งลับหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายตัวเอง

ฉันกลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง

สองขาก้าวเดินมายังตัวห้องนอนพร้อมกับทรุดนั่งลง

เฮ้ย คิดอะไรแบบนั้น ไม่เอาๆ

ฉันส่ายหัวกับตัวเองไปมา สองมือยกขึ้นกุมใบหน้าพลางปล่อยให้ความคิดล่องลอย

ถ้าเกิดว่า...คืนนี้แอบลักหลับแอป จะเป็นไรไหมน่ะ

ความคิดไม่ซื่อของตัวเองดังขึ้นแทรกกลางเข้ามาในหัวสมอง

เห้ย ไม่ได้ ไม่ได้น่ะ รักกันต้องไม่ชิงสุกก่อนห่ามสิ!

“โธ่เว่ย!”

ฉันตะโกนออกมาเล็กน้อยเมื่อรู้สึกจนปัญญา ในคอเริ่มจะแห้งผากนิดๆจึงคว้าแก้วน้ำแถวนั้นขึ้นมาดื่ม

เหมือนมีเสียงคำพูดของคนสองคนกำลังตีก้องอยู่ในหัว ถกเถียงเรื่องเดิมๆซ้ำไปซ้ำมาจนดูน่าเหนื่อยหน่ายแต่ถึงอย่างนั้นฉันเองกลับไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น หวังเพียงแต่ความอยากรู้ที่เมื่อการถกเถียงสิ้นสุดลงผลลัพธ์ครั้งนี้จะเป็นเช่นไร?

แต่ตอนนี้ แอปช่างดูยั่วยวนเสียเหลือเกินน่ะ

ไม่ ไม่ เราจะต้องอดทน จะต้องไม่พรากเวอร์จิ้นของแอปไปเด็ดขาด!

แต่ถ้าลองดูสักครั้งล่ะ อาจจะไม่เสียหายก็ได้น่ะ

ตะ..แต่ว่า...

ไม่ต้องมีตงมีแต่แหละ ทุกอย่างต้องมีครั้งแรกเสมอ ลองซิ ลองเลย

ลองเหรอ?

ใช่! ไม่ผิดหรอก ลองดูน่ะ

ไม่เอา

ไม่ลองเด็ดขาด!

ไม่

ไม่

ไม่











ไม่ทนแล้วโว้ยยยยยยย

เอาก็เอา!

“พี่นท...”

เสียงแอปเปิ้ลที่ดังขึ้นจากด้านหลัง ยิ่งทำให้ฉันยกยิ้มกริ่มขึ้นน้อยๆ

หึหึ

“หลับแล้วเหรอค่ะ?”

....

หึหึ

“สงสัยคงจะหลับไปแล้วจริงๆล่ะมั้งเนี่ย”

แอปเปิ้ลสอดกายลงใต้ผ้าห่ม มือเรียวค่อยๆเอื้อมไปปิดโคมไฟบนหัวเตียง

เธอหลับตาพริ้มอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว และก็ไม่รู้อีกด้วยว่าใครอีกคนที่นอนอยู่ข้างกันยังไม่หลับ!

และไม่ใช่แค่นั้น เมื่อฉันคนนี้ต้องการจะพรากเวอร์จิ้นไปจากเธอ!!!!!!!

“แอป...”

เสียงแหบพร่าของตัวเองกระซิบที่ข้างหูอีกคน

มือเล็กค่อยๆไล้ไปตามคอดเอวบางพลางลูบแผ่วเบา

“พี่ขอน่ะค่ะ”

ไม่รู้ว่าอีกคนหลับไปแล้วหรือยัง แต่สติสัมปชัญญะของตัวเองตอนนี้เริ่มหมดลงไปทุกที

มือเล็กค่อยๆปลดกระดุมชุดนอนของตัวเองและของร่างสูงช้าๆ พลางเบียดกายเข้าไปใกล้มากยิ่งขึ้น...

เมื่อทั้งเนื้อทั้งตัวไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ด้วยกันทั้งคู่ ก็ยิ่งเป็นเสมือนการคุกรุ่นไฟรักที่สุ่มอยู่ในอกให้คุมากขึ้นไปอีก...

ร่างที่เบียดเสียดกันในยามกลางคืนที่แสนเหน็บหนาวนั้นกำลังมีความสุขเริงร่ากับการเริ่มต้นบทเพลงรักแห่งช่วงเวลาของค่ำคืน...

ในที่สุด แอปก็เป็นของพี่ อุว่ะฮ่าฮ่า!!!

จบ!

แต่!!!!!!

เดี๋ยว!

ยังมีอีกนิดนึง

APPLE WRITE

ถ้าเกิดพูดถึงตัวฉันใครต่อใครต่างก็ต้องพูดเป็นคำคำเดียวว่า...

“แอปเปิ้ลน่ะเหรอ.... น่ารักมาก เรียบร้อย ไร้เดียงสา อ่อนหวานและบลาๆ”

แต่ฉันน่ะไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนคิดหรอกน่ะ

3 วันต่อมา

“แอปจ๋า พี่ซื้อไอติมมาฝาก”

“แอปจ๋า พี่ซื้อโจ๊กมาฝาก”

“แอปจ๋า พี่ซื้อน้ำแข็งมาฝาก”

ตั้งแต่วันนั้น...เอ่อ จะเรียกว่าอะไรดีล่ะ

ตั้งแต่วันที่เรา....

เอ่อ...

เอ่อ...

เป็นของกันและกัน >/////<

พี่นทก็ดูจะเอาอกเอาใจฉัน ชนิดยุงไม่ให้ไต่ไลไม่ให้ตอมเลยล่ะค่ะ

“แหม ไอ้คู่นี้หวานกันจังน่ะ อย่าให้พี่มีแฟนมั้งแล้วกัน จะเอาเดินมาควงเช้า สาย บ่าย เย็นเลยล้ะ”

พี่เนียร์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเราสองคนเอ่ยพูดแซวๆ

“อ้าว พี่เนียร์ แล้วไอ้คนที่นั่งข้างๆนี้ คืออะไรล่ะ” ฉันชี้ไปที่พี่ตูมตามที่นั่งอยู่ถัดจากพี่เนียร์ไปเล็กน้อย พลางหัวเราะคิกคัก

เจ๊จูของเราทำหน้าตาเหรอหราพร้อมกับโบกมือไปมาราวกับจะบอกว่า

‘อะไร พี่กับตามไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย’

“อ้อเหรออออออ เอาเหอะ เล่นตัวกันนัก เดี๋ยวนทจะให้พี่กวางแย่งพี่ตามไปกิน คอยดูดิ่!”

พี่นทที่นั่งอยู่ข้างๆฉันได้ทีเอ่ยแซวแกล้งอีกคนอย่างชอบใจ

พี่เนียร์ชะงักหน้าไปนิดนึง ก่อนจะคว้าพี่ตามเข้ามาใกล้ พลางขยับปากเป็นที่รู้กันสามคน

‘เรื่องไรจะให้’

เราทั้งคู่หัวเราะเล็กน้อย มือข้างใต้โต๊ะของเราทั้งสองค่อยๆเลื่อนมากุมกันแผ่วเบา

‘หวานกันแบบลับๆก็ได้เน๊าะ เดี๋ยวคนอื่นเขาอิจฉา ^O^’

ฉันคิดว่าพี่นทกำลังส่งสายตามาให้ประมาณนี้แหละค่ะ

ถ้าจะให้ฉันร่ายยาวไปตั้งแต่ก่อนที่เราทั้งสอง...เอ่อ...จะได้กัน เอ้ย! จะเป็นของกันและกันในคืนนั้น

ถ้าทุกคนในที่นี้รู้ความจริงอาจจะต้องอ้าปากค้างแล้วพูดพร้อมกันเป็นเสียงเดียวว่า

‘ไม่จริงอ้ะ!!’

ชัวว์

เชื่อไหมล่ะค่ะ

ตลอดช่วงที่ผ่านมาไม่นานนี้ฉัน ตั้งใจ ยั่วพี่นทให้สติแตกและยอมตกเป็นของฉันเองล่ะค่ะ

ไอ้อาการยั่วยวนเหล่านั้นน้ะ ไม่อยากจะบอก...จงใจทำขึ้นมาทั้งนั้น!!!

อุวะฮ่าฮา

แต่ที่ทำอย่างนี้มันมีสาเหตุน้ะ

ก็เพราะ...

“แอป แกไม่มีน้ำยาใช่ป้ะล่ะ พี่นทถึงไม่อยากนอนกับแกอ้ะ”

คำเหน็บแหนมจากคู่อริที่ไม่กินเส้นกันดังขึ้นซ้ำไปซ้ำมาทำให้ฉันดิ้นพล่านๆอย่างหงุดหงิดใจอยู่เสมอ

คอยดูเถอะ! เดี๋ยวจะนอนกับพี่นทให้ดู!!!

และเรื่องราวก็เกิดในคืนนั้นเอง

อันที่จริงพี่นทคงไม่ได้ตั้งใจจะร่วงเกินฉันหรอกค่ะ ถ้าฉันไม่ได้ใส่ยาลงไปในแก้วน้ำที่พี่นทดื่ม!

“แอป อ้ะนี่ ยา”

พี่กวางส่งยื่นยาที่ใครๆต่างก็เล่ากันว่าช่วยปลุกอารมณ์รักให้เร่าร้อนส์ในชั่วพริบตาเห็น

“จะได้ผลเหรอพี่?”

“เชื่อพี่ดิ่”

ในคืนนั้นฉันก็ได้ลองทดสอบคำเล่าลือต่างๆด้วยตัวของฉันกับพี่นทเอง

ผลสุดท้ายเราก็เลย....

ได้กัน.....

เอ้ย! เราก็เลยลงเอยกัน

เชื่อรึยังล่ะค่ะ แอปน่ะ ร้ายตัวแม่เลยน้ะ

จบ!

.............................................................................

จบล้ะล่ะ ขอบคุณทุกคนมากจริงๆ ฮ่าๆ ฟิคเรื่องนี้สะท้อนให้เห็นอย่างชัดเจนว่าไรเตอร์

หื่น!!!

แฮะๆ แต่ก็น้ะมันก็...

นิดนึง >////<